Ասում ենք` մեր դիվանագիտությունը հեռու է նուրբ մաներաներից, բայց արի տես` բնությունն ինքն օգնեց օրերս վերջինիս. Դավութօղլուն Երևանում ոչ թե «Մարիոթի» առաջնամասից, այլ հետնամուտքից մտավ հյուրանոց` մասնակցելու այնտեղ ընթացող Սևծովյան տնտեսական համագործակցության երկրների համաժողովին:
Եվ ուրեմն Դավութօղլուի այդ կարգի հյուրանոցային «մուտքը» չէր վրիպել նաև թուրքերի աչքից. թուրք պատգամավորները վերջինիս հարցրել էին. «Ինչո՞ւ ես նման բան արել»։ Ահմեդ Դավութօղլուն էլ ասել էր` «արդար հիշողության» շրջանակներում:
Ի դեպ, 1915-ի դեպքերը «ցավոտ միգրացիա» համարող Դավութօղլուի հաջորդ ֆիասկոն «արդարության գետնին» վրա այն էր, որ նա Հայաստանում իր չունեցած բոյով մեկ կանգնեց իրենց լրատվամիջոցների առաջ ու ասաց` չկա նման պայմանավորվածություն, թե մենք երկու շրջանի դիմաց ցանկանում ենք բացել հայ-թուրքական սահմանը. լրագրողներն են հորինել:
Ինչն էլ իր հերթին նշանակում է, որ հայ-թուրքական սահմանի բացումն այնքան էլ կապ չունի ղարաբաղյան խնդրի հետ, ինչպես պնդում են շատերը: Սակայն հետաքրքիրն այն է, որ Դավութօղլուի այս մոտեցման վրա ոչ միայն թուրք, այլև, ինչը ամենակարևորն է, ադրբեջանցի «յոլդաշները» չեն աղմկում:
Նրանց սևեռումը, հասկանալիորեն, լոկ առաջնամասի ու հետնամասի «մուտքին» է վերաբերում:
Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ